'Ik moest mij de hele tijd verantwoorden'

'Je ziet er toch niet ziek uit?’ Dat kreeg Nele De Pestel, die als student een soort lymfeklierkanker kreeg, ooit te horen toen ze aan een docent vroeg of die z’n lessen kon opnemen. Met haar getuigenis hielp ze Kom op tegen Kanker de noden van studenten met kanker of een andere chronische ziekte in kaart te brengen.

‘Ik studeerde politieke wetenschappen toen ik ziek werd. Omdat de diagnose laat werd gesteld, moest ik een zware therapie ondergaan. Daardoor heb ik nog altijd minder energie en kan ik me soms niet goed concentreren. Toch ben ik na een extra lange revalidatie opnieuw aan een opleiding begonnen: sociaalcultureel werk aan de hogeschool. Studenten met kanker of een andere chronische ziekte hebben recht op aanpassingen, zoals de mogelijkheid om lessen op afstand te volgen en examens te spreiden. Maar vaak kwam dat er niet van. Ik moest de docenten zelf aanspreken: sommigen toonden begrip, anderen niet. Ironisch genoeg ging het veel vlotter tijdens de coronaperiode. Toen konden de lessen wél online gezet worden en dat gaf me de mogelijkheid om de stof in mijn eigen tempo verwerken. Toen er weer gewoon lesgegeven werd, moest ik er jammer genoeg mee stoppen. Ik kon niet altijd met mijn volle aandacht aanwezig zijn, elke workshop meedoen … Pas op: ik viseer de docenten niet. Misschien laat hun workload of de organisatie het niet toe om flexibeler te zijn? Doordat ik geen eerlijke kans heb gekregen, ben ik nu beperkt in mijn mogelijkheden. Voor rustig werk dat je zelf kunt plannen, moet je doorgaans hoger geschoold zijn. In de politiek gaat het vaak over de activatie van langdurig zieken, maar je moet er de gelegenheid toe krijgen, hè. Ik ben blij dat Kom op tegen Kanker het opneemt voor studenten met gezondheidsproblemen. Als lid van de klankbordgroep van de AYA’s wil ik mijn duit in het zakje doen, want we zijn met& veel meer dan de mensen beseffen.’